- κάματος
- κᾰμᾰτος (-ου, -ῳ, -ον, -ων.)1 effort, trouble esp. in attaining an object.
εὐθὺν δὲ πλόον καμάτων ἐκτὸς ἐόντα δίδοι O. 6.103
καμάτων δ' ἐπίλασιν παράσχοι P. 1.46
πολεμίων καμάτων ἐξ ἀμαχάνων P. 2.19
ἐκ προτέρων μεταμειψάμενοι καμάτων P. 3.96
ἔχεις καὶ πεδὰ μέγαν κάματον λόγων φερτάτων μναμήἰ P. 5.47
θρῆνον ἄιε λειβόμενον δυσπενθέι σὺν καμάτῳ P. 12.10
εἰ δέ τις ὄλβος ἐν ἀνθρώποισιν, ἄνευ καμάτου οὐ φαίνεται P. 12.28
(Ἡρακλέα)ἡσυχίαν καμάτων μεγάλων ποινὰν λαχόντ' ἐξαίρετον N. 1.70
ἐπαοιδαῖς δ' ἀνὴρ νώδυνον καί τις κάματον θῆκεν N. 8.50
“παῦροι δ' ἐν πόνῳ πιστοὶ βροτῶν καμάτου μεταλαμβάνειν” N. 10.79Κλεάνδρῳ τις ἁλικίᾳ τε λύτρον εὔδοξον, ὦ νέοι, καμάτων ἀνεγειρέτω κῶμον I. 8.1
ζώει κάματον προφυγὼν ἀνιαρόν Παρθ. 1. 19.
Lexicon to Pindar. William J.. 2010.